Grote engelwortel (Angelica archangelica)

Deze uit Oost-Europa afkomstige plant komt nog niet zo lang in Nederland voor. De plant is voor het eerst in Nederland aangetroffen in 1934 langs de Waal en de Merwede en heeft zich daarna langs andere rivieren verspreid. Men denkt daarom dat ze zich hier vanuit Duitsland heeft gevestigd. Hij heeft een typisch muskusachtige geur, krachtiger dan de gewone engelwortel, en kan soms naar anijs smaken. De plant kan wel twee meter hoog worden. De groenwitte bloemen bloeien van juli tot september en staan in grote veelstralige schermen, de stengel is onderaan armdik.

De waardevolle geneeskrachtige werking van de engelwortel, in de volksmond "aartsengelwortel", was al bekend bij de kloosterlingen. (vanaf de 5de eeuw na Chr.)

De engelwortel behoort tot de amara-aromatica, dat wil zeggen bittergeurende stoffen die eetlust opwekken en een weldaad zijn voor de werking van maag en darmen. Geen beter middel tegen opgeblazen gevoel en slechte spijsvertering.
De bitterstoffen stimuleren de vorming van maagsappen en de stoffen uit de vluchtige olie gaan darmgassen tegen en werken pijnstillend.

Let op: de furocumarinen in het sap van de plant maken de menselijke huid gevoelig voor licht en veroorzaken bij inwerking van het zonlicht huideczemen en irritaties van de slijmvliezen.

Gebruikte delen: bladeren, wortels en vruchten.
Voeg jonge blaadjes op het laatst toe aan salades en soepen.

De zaden kunnen ook met andere zaden gemengd worden b.v. venkel, anijs en karwij.
After dinnerthee: ter bevordering van de spijsvertering. Laat zes gram gesneden en gedroogde engelwortel en negen gram pepermuntblad 10 minuten trekken in een kwart liter kokend water. Drink na de maaltijd één kopje.

In sommige landen wordt de jonge bladstengels gekonfijt( met suiker gekookt) en gebruikt bij het garneren van gebak. Ook is de engelwortel een bestanddeel van beroemde likeuren zoals bijvoorbeeld 'Benedictiner'.

© biesbosch.nu / laatste update: 2007-05-24

© biesbosch.nu 2024