Grutto (Limosa limosa)

De grutto, (Limosa limosa), is een weidevogel die behoort tot de Steltlopers.

De baltsroep van de grutto klinkt met wat fantasie als utto utto utto, dat hij snel achter elkaar roept. Aan deze roep dankt de grutto zijn naam. In de zomer heeft het mannetje van de grutto een oranjebruine kop, nek en borst. Ook de snavel is aan de kopzijde oranje. De flanken en de buik zijn gevlekt. Hij heeft een lange vrijwel rechte snavel, die iets naar boven is omgebogen. Als de grutto vliegt vallen de witte strepen boven en onder de vleugels op. De grutto is 36-44 cm groot en heeft een spanwijdte van 62-70 cm. Een grutto weegt 280-500 gram. Zijn levensduur bedraagt 10-15 jaar.

De grutto eet wormen, insecten en larven van insecten.

De grutto broedt in veenweidegebieden. Oorspronkelijk broedde de grutto in open moerassen en in hoogveen. Toen Nederland steeds meer in cultuur gebracht werd met weilanden, heeft hij zich aangepast aan de omstandigheden.

De broedtijd van de grutto loopt van eind maart tot juni. De broedduur bedraagt 24 - 25 dagen. Een legsel bestaat gewoonlijk uit 4 eieren van gemiddeld 55 x 37 mm.

Nesten worden vooral gemaakt op grasland, in een ondiep kuiltje. Als het gras lang genoeg is buigt de grutto de halmen over het nest, dat daardoor moeilijk te zien is. Halflang gras biedt ook bescherming voor uitgekomen kuikens; in langer gras blijken ze zich slecht te kunnen voortbewegen.

Van alle grutto's in Noordwest-Europa broedt 90 procent in Nederland. Daarom is Nederland van groot belang voor de populatie.

In 1990 broedden er in Nederland jaarlijks nog ongeveer 100.000 paren van de grutto. Men schat dat tussen 1990 en 2000 het aantal grutto's met de helft is afgenomen. De grutto wordt vanwege de gevoeligheid voor omgevingsfactoren als indicatorsoort beschouwd voor veel milieufactoren.

In 2003 is onder de naam Nederland Gruttoland een driejarige campagne gestart voor het behoud van de grutto.

De achteruitgang van de grutto blijkt niet alleen plaats te vinden in agrarische gebieden, maar ook, en in nog sterkere mate in de natuurreservaten. Hiervoor denkt men in 2003 aan drie oorzaken:

In de reservaten wordt te weinig dierlijke mest gestrooid, waardoor verzuring optreedt, met als gevolg minder voedsel (regenwormen) voor de grutto.
Het beheer in de reservaten is gericht op bijzondere weidevogels, zoals kemphaan en watersnip, die een ander beheer nodig hebben.
De reservaten verruigen en er treedt meer bosgroei op, omdat er niet meer jaarlijks wordt gemaaid.

De grutto is een trekvogel die eind februari, begin maart Nederland binnen begint te komen. In juli zijn de meeste alweer vertrokken. Grutto's overwinteren in West-Afrika, waar hij in grote groepen verblijft bij riviermondingen met modderoevers. In Afrika schakelen ze voor een groot deel over op vegetarisch voedsel. Daar wordt hoofdzakelijk gefourageerd op rijst dat blijft liggen op traditioneel beheerde rijstvelden. De langst bekende vlucht van een trekvogel staat op naam van E7. Begin 2007 kreeg deze trekvogel een zendertje ingeplant. In maart vertrok E7 vanuit Nieuw-Zeeland naar China, waar ze in mei werd gesignaleerd. Dat was een record van 11.200 km. Begin september werd ze gesignaleerd in Alaska (een tocht van 7.300 km), want toen vertrok ze naar Nieuw-Zeeland, waar ze 9 september werd gecontroleerd. Dat betekent dat ze na zo'n tien dagen vliegen, zonder een tussenstop te maken, 11.500 km non-stop had afgelegd. Onderzoeker Phil Battley van de Massey University in Nieuw-Zeeland houdt via de satelliet sinds februari 2007 in totaal zestien grutto's in de gaten.

© biesbosch.nu / laatste update: 2009-06-06

© biesbosch.nu 2024