Hermelijn (Mustela erminea)

De hermelijn heeft veel overeenkomsten met de wezel, maar is groter en heeft een langere staart met een zwarte pluim. De rug is grijs- of beigebruin en de buik wit of geel. In de winter kunnen ze geheel of gedeeltelijk wit worden, maar de staartpunt blijft altijd zwart. Behalve klimmen en springen, kunnen hermelijnen ook uitstekend zwemmen.

Hierdoor komen ze al speurend naar woelratten in oeverholtes regelmatig in rattenklemmen of muskusrattenvallen terecht. Ze zijn zowel overdag als 's nachts actief. Net als de wezel 'kegelt' hij zijn omgeving af waarbij hij op zijn achterpoten rechtop gaat staan. Meer dan de wezel komt de hermelijn voor in vochtige gebieden als slootkanten rietvelden en moerasbossen.

Hermelijnen kunnen ware slachtingen aanrichten daar waar vogels op de grond broeden. Hoenderachtige zoals de patrijs en de fazant en weidevogels waaronder de kievit en de grutto zijn hiervan vaak het slachtoffer. En wee de boer die een hermelijn of wezel op bezoek krijgt in zijn kippenhok.

Naast de grote vraag naar bont heeft dit jachtgedrag de hermelijn vaak tot ongewenst dier gemaakt en is er in het verleden veel jacht op gemaakt door de mens.
Dit berust echter op een misverstand want hermelijnen eten voornamelijk zoogdieren zoals de rat, mol en woelmuis. Hiermee heeft de hermelijn een belangrijke taak in de natuur, namelijk het beperken van de vaak grote hoeveelheden knaagdieren.

De nesten worden gemaakt van droog gras, mos, bladeren, haren en veren. De paartijd vindt plaats van maart tot juni. De draagtijd is een verlengde, dat wil zeggen dat de bevruchte eicel in een soort slaaptoestand verkeerd welke na een 7 tot 10 maanden overgaat in een draagtijd die ongeveer 10 weken duurt.

De worp bestaat uit 4-8 jongen. Deze verlengde draagtijd heeft als functie dat de dieren in een gunstige tijd paren en werpen. Zo kunnen ze zich in de tussenliggende periode richten op het verzamelen van voedsel en het opbouwen van vetreserves.

© biesbosch.nu

© biesbosch.nu 2024