Regendaas (Haematopota pluvialis)

Dazen en horzels: een lastig verhaal.
Vaak hoor je mensen zeggen dat ze door een horzel gestoken zijn, maar dan is het wel een daas.
Horzels steken niet. Ze leggen, zoals de paardenhorzel, hun eitjes op de poten van het paard. Het paard likt de larven op en deze zetten zich met weerhaakjes vast aan de maagwand. Na een maand of negen worden ze uitgepoept, verpoppen in de grond, komen als volwassen insect te voorschijn en het verhaal begint opnieuw. De runderhorzel maakt het nog bonter. Die dwaalt door het lijf van de koe en maakt uiteindelijk grote gaten in de huid om naar buiten te komen. Het zijn enge beesten, die horzels, maar ze steken niet. Koeien en paarden zijn er wel doodsbang voor.

En nu de regendaas. Als je zijn wetenschappelijke naam vertaalt wordt het: bloedzuiper bij regenweer. En daarmee wordt hij aardig getypeerd. Doodstil komt hij aangevlogen, zoekt een onbedekt stukje huid op en priemt zijn zuigsnuit naar binnen. Het gevolg is een bultje dat uitgroeit tot het formaat een euro en danig jeukt. Koeien en paarden worden door deze beesten vaak tot bloedens toe gestoken. Alleen de vrouwtjes steken.

Er is nog een andere daas die je in de Biesbosch vaak aantreft: Chrysops relictus. Hij heeft wat de vorm van een deltavlieger en zijn ogen lijken wel van goud (chrysops=goudoog). De larven van dazen leven in vochtige grond. Het is dus geen wonder dat ze in de Biesbosch veel voorkomen.

door: Jac. Blommaart.

© biesbosch.nu

© biesbosch.nu 2024