Snoekbaars (Stizostedion lucioperca)
Maximale afmeting:125 cm.

Net als de baars wordt er op de snoekbaars intensief gevist. Op het IJsselmeer worden de meeste snoekbaarzen die het bevisbare formaat hebben bereikt in de loop van dat jaar gevangen. De vis kwam oorspronkelijk voor in de rivier de Elbe en is eind vorige eeuw ingevoerd in ondermeer de Rijn.

De snoekbaars heeft gescheiden rugvinnen en 8-10 donkere strepen over zijn flanken die naarmate hij ouder wordt overgaan in vlekken. De snoekbaars is qua vorm langwerpiger en van kleur lichter dan de baars. Verder reikt zijn bovenkaak tot voorbij de ogen. Hij leeft in de diepe donkere delen van de grote rivieren en meren. In de winter zoekt hij daar de diepte van zand- en grindgaten op.

Eind april begint de snoekbaars al met het paaien. Het mannetje maakt een eenvoudig nest op de bodem en gebruikt daarvoor zand, grind of klei. Het vrouwtje legt de eieren in klonten in het nest waarna het mannetje ze bewaakt. Hij zorgt ervoor dat het nest gevrijwaard blijft van slip door met zijn vinnen te waaieren.

Dit bevordert tevens de toevoer van zuurstof voor de eieren. De overlevingskansen van de jonge vissen is voor een groot deel afhankelijk van de watertemperatuur en de aanwezigheid van plankton. Als ze de overstap willen maken naar het eten van vis maar ze door omstandigheden niet genoeg gegroeid zijn, sterven er velen.

Jonge snoekbaars is gek op watervlooien en roeipootkreeftjes en naarmate ze ouder worden, schakelen ze over van kreeftachtige, waaronder aasgarnalen, naar uiteindelijk vis. Smalle vissoorten als de spiering, alver, baars en de eigen soort (kannibalisme) hebben de voorkeur.

© biesbosch.nu

© biesbosch.nu 2024