Hoepelmakerij
Hoepmakerij was van oorsprong een typische vorm van huisindustrie waarbij het hele gezin werd ingezet. Eens in de zoveel tijd kwam een handelaar langs de hoepmakers om hun voorraad op te kopen. In het midden van de negentiende eeuw verschenen de eerste grootschalige "hoepschuren" als neveninvestering van een aantal aannemers. Het grootste verschil tussen het thuiswerk en het werk voor een aannemer lag in het feit dat een hoepmaker in dienst trad van de aannemer en zo een enigszins vast inkomen had.

Hoepels werden gemaakt van wilgenhout. Na dat dit in de grienden gehakt was werd het voor de hoepindustrie in hokken gezet waar het tot de onderste band in het water stond. Als in het voorjaar de temperatuur steeg zogen de stokken zich vol met water waardoor de groei weer in het hout kwam. Op dit moment kon het hout geschild worden.

Het schillen gebeurde door het hout tussen de einden van een schilijzer te slaan en het daar in een vloeiende beweging doorheen te trekken. Dat dit zwaar werk was blijkt uit de bijnaam van het schilijzer "de moordenaar".

De stokken werden hierna in tweeën of drieën gespleten om vervolgens op de snijbank met een snijmes glad gesneden te worden. Hierna werden de latten gemangeld door een buigmachine. De gebogen latten werden met de handen en knie in een maathoepel gedrukt. Blanke hoepels werden in tegenstelling tot grauwe hoepels in het zwavelhok opgetast. Zwaveldampen moesten aantasting van het hout voorkomen.

Moderne verpakkingsmaterialen hebben een eind gemaakt aan deze ooit zo belangrijke industrie.

© biesbosch.nu 2024