Griendcultuur
Griendwerkers verbleven de hele week in onderkomens zoals zelfgemaakte keten van riet en hout, zeer eenvoudige arken of in het vooronder van een aak. De griendketen boden weinig beschutting tegen het barre winterweer. Om warm te blijven en om eten te koken, moest flink gestookt worden op een open vuur of in een speciale kachel voor grof hout: de zogenaamde struikenkachel. De mannen leefden, kookten en sliepen in één ruimte. Bij hoog water gebeurde het regelmatig dat een keet onderliep en de mannen de nacht in de hanenbalken door moesten brengen. Hygiëne was ver te zoeken.

Hierin kwam pas begin 1900 verandering. Een journalist uit Rotterdam trok door de Biesbosch en stelde de mensonterende omstandigheden aan de kaak in zijn krant. Hij vergat niet te vermelden dat een flink aantal van deze keten eigendom waren van domeinen. Het rechtstreekse gevolg hiervan was een bezoek van Prins Hendrik aan het gebied en de daarop volgende Keetenverordening waarin vast gelegd werd waaraan een keet minimaal moest voldoen. De rieten schrankketen behoorden definitief tot het verleden. De keten moesten gedeeltelijk van steen opgetrokken worden en ook moesten voldoende ramen aangebracht worden voor daglicht. Het is een wonder dat de keten niet regelmatig ten prooi vielen aan de vlammen. Gebeurde dat wel dan was het de griendwerker die de dupe werd. Kist, bult en het gereedschap om te hakken waren persoonlijk eigendom van de mannen. Verlies daarvan betekende een enorme schadepost die niet altijd te overzien was.

Pas na 1950 werden de werkomstandigheden in de griend beter. De Biesboschwerkers verbleven niet altijd meer in de grienden, maar konden, door de intrede van de buitenboordmotor, desnoods dagelijks heen en weer varen tussen huis en werk.

© biesbosch.nu 2024