Bevert

Algemeen
De Bevert ligt in het noordoostelijk deel van de Brabantse Biesbosch (ook wel Noordwaard genoemd). Het slechts 2 kilometer lange wandelpad ligt midden in het polderlandschap en is niet per openbaar vervoer bereikbaar. Omdat het gebiedje ver van de bewoonde wereld ligt is het een zeer rustig wandelpad waar je prima zou kunnen picknicken. De naam van het pad is ontleent aan de voormalige kreek De Bevert. Als je, voor je het wandelpad betreed, even over de dijk kijkt zul je zien dat deze kreek zonder pardon is afgedamd. Tijdens de wandeling zul je nog een aantal malen stuiten op de schamele restanten van dit eens zo machtige water. Qua diversiteit en natuurschoon is De Bevert een minder interessant wandelgebiedje. De nabij gelegen wandelpaden Jantjespad, Maltha en de Beide Spieringpolders zijn misschien spectaculairder maar met de fiets of als onderdeel van de grote St. Elisabethsroute is het pad toch zeker de moeite waard.

Biotoop
De Bevert is een vreemd samenraapsel van (knot)wilgen, populieren, grasland en ruigten. Het is alsof de natuur niet echt een keuze kan maken tussen een wilgenbos, loofbos of geriefbos. De voormalige kreek wil er een wilgenvloedbos van maken maar mist zijn vroegere kracht door het ontbreken van de getijden. Het polderland heeft een geriefbosje voor de boer in gedachten, waar hij hout voor verschillende toepassingen kan hakken, maar krijgt maar geen grip op de ruigtes en het riet rondom de kreekrestanten. En de loofbomen? Ach, die laat jaar in jaar uit hun blad vallen en wachten rustig op drogere tijden want in deze zompige handel is het slecht kiemen. De Bevert; een mix tussen wilgenbos en polderland. De natuur tussen mal en dwaas.

Historie
Steeds hadden de bewoners van de rijke en vruchtbare Grote of Zuidhollandse Waard de strijd tegen het water gewonnen, de dijken gedicht en rustig verder geboerd maar de desastreuze watersnoodramp van 1421, die de geschiedenis in zou gaan als de St. Elisabethsvloed, had het gebied deze keer voor het grootste deel onder water doen verdwijnen. Vanaf nu zou de eens zo rijke en vruchtbare landbouwpolder nog slechts de trieste naam 'De Verdronken grote Waard' dragen. De brede monding van de Nieuwe Merwede bij Werkendam herinnert nog aan de plaats waar de Noorddijk het in 1421 (of 1424) had begeven. Al snel na de ramp kwamen delen van de oude Waarddijk echter weer boven water. In de luwte ervan kon het natuurlijke proces van aanwassen en opgorzen beginnen en al snel werden vanuit Werkendam de eerste zand- en slibplaten omkaad en zo heroverd op het water. Nu, eeuwen later, is men er bijna in geslaagd de oude situatie van voor 1421 te herstellen. Op enkele weerbarstige kreken na is het hele noordelijke deel van de Brabantse Biesbosch weer polderland. Sinds een paar jaar is er echter iets merkwaardigs gaande. Daar waar men na de ondergang van de 'Grote Waard' moeizaam was begonnen met opnieuw inpolderen van het verdronken land, is men (bijna 600 jaar na dato) aan de westzijde begonnen met het weer terugbrengen van het water. De reden hiervan, hoe paradox ook, is de bescherming tegen overstromingen. Polder Maltha beet in 1998 de spits af en is sindsdien weer 'wetland'. De Boven- en Beneden Spieringpolders staan plasdras en zullen uiteindelijk weer aangesloten worden op het buitenwater en gaan dienen als waterberging tijdens extreem hoge waterstanden. En als we de vele plannen mogen geloven zal het hier niet bij blijven. "Het kan verkeren" zei de 17de eeuwse filosoof Bredero en zoals zo vaak, blijkt ook hier zijn gelijk. Hoeveel polders in de Noordwaard gaan we weer aan het water afstaan?

© biesbosch.nu 2024