2004, 07.30 uur, een zomerse dag op weg naar mijn werk. Het is vijftien kilometer fietsen en het beste wat mijn lijf is overkomen in de laatste tien jaar, zittend in een auto en achter een bureau.
In de fietstas zit de fotocamera. Het is me eens overkomen dat ik een bijzondere situatie tegenkwam onderweg, maar hem niet bij me had. Sindsdien gaat hij altijd mee.

Halverwege, licht bezweet en flink op tempo zie ik hem in mijn ooghoek staan: een Schotse hooglander. Tussen het Sint Jacobskruiskruid staat hij met zijn grote hoorns te zwaaien om de vliegen rond zijn kop te verjagen. Hij zou me anders niet zijn opgevallen.

Ik stop en zet de fiets tegen het toegangshek. Hij staat op een soort terpje te grazen, eromheen bomen en dicht struikgewas. Uit ervaring weet ik dat je van Hooglanders weinig te vrezen hebt. Ik kom ze vaak tegen in De Biesbosch en ik kan ze tot heel dicht naderen zonder dat ze onrustig worden of een teken geven dat ze me niet moeten. Ik klim over het hek en loop naar hem toe.

Ik stel de camera in en maak een aantal opnamen. Plotseling klinkt er gekraak vanuit het struikgewas en komt er een Hooglandervrouwtje tevoorschijn. Ze kijkt me even aan zoals alleen Hooglandervrouwtjes dat doen en graast vervolgens rustig verder.

Om het mannetje van de voorkant te kunnen fotograferen loop ik achter het vrouwtje langs en kom tussen het toegangshek en het mannetje in te staan. Turend en scherpstellend door de zoeker van de camera zie ik plotseling dat het mannetje woest met zijn hoorns begint te schudden. In een reflex druk ik af en haal snel de camera voor mijn gezicht weg. De stier drukt zijn kop naar beneden, schudt nogmaals woest met zijn kop en doet een uitval in mijn richting.
Razendsnel draai ik me om en sprint richting het hek.

De tijd die verstrijkt in de ongeveer vijftien passen naar het hek en de actie om eroverheen te klimmen, lijken minuten in plaats van seconden. Met mijn rug naar de stier, niet wetende of hij ook achter me aan komt, moeten mijn hersenen een forse hoeveelheid 'vluchtstoffen' in mijn bloedbaan hebben gespoten.

Een uur later had ik nog steeds kippenvel, stond het vel strak over mijn kale schedel, alle andere haren op mijn lijf rechtovereind en had ik het gevoel of ik tien bakken koffie in één keer had leeggedronken.

Na de sprong vanaf het hek draai ik me om. De stier staat weer rustig te grazen alsof er niets is gebeurd. Achter het hek waar ik zojuist overheen was geklommen, staat een harig, jonge kalf stoïcijns naar me te kijken. Ik had precies in de baan tussen het kalf en de stier gestaan. Het kalf had ik volledig over het hoofd gezien toen ik over het hek klom. Tussen volwassen dieren en hun jong gaan staan, kan letterlijk een doodzonde zijn.

Als ik weer op de fiets stap, staat het kalf me gezapig na te kijken. Zijn lelijke kop ietwat scheef. Jonge Hooglanders zijn niet moeders mooiste.