Biesbosch.nu

Magazine september 2012


 

Terug naar inhoudsopgave

De eeuwige Vrouwenhemel     
Hannie Visser-Kieboom

Veel is er geschreven over de Biesbosch, over zijn griendwerkers, de armoede en het harde leven in die woeste wildernis. Over de slechte behuizing, in de keten waar de ratten talrijker waren dan de bewoners. Maar hoe zat het eigenlijk met de vrouwen die een hele week alleen achterbleven in het dorp met de kinderen, terwijl hun mannen zwoegden in de Biesbosch of als rijswerkers naar elders trokken om aan de dijken te werken.. Het leverde het dorp Werkendam de naam Vrouwenhemel op, het is zelfs terug te vinden op wikipedia. Niet iedereen is gecharmeerd van de naam Vrouwenhemel, sommigen spreken liever van Vrouwendam.

Enkele vrouwen voor het winkeltje aan de Hoogstraat in Werkendam. Copyright Uit het boek Meuzziken in Argentinië.

Enkele vrouwen voor het winkeltje aan de Hoogstraat in Werkendam. Copyright Uit het boek Meuzziken in Argentinië.

In het Vrije Volk van donderdag 12 november 1953 is een artikel terug te vinden over die vrouwen. Juist in 1953 trekken veel mannen het dorp uit om in Zeeland de schade van de watersnood te herstellen. “Het is altijd zo geweest. Toch wennen zij er niet aan, die vrouwen. Als klein meisje zag zo’n vrouw al, hoe haar moeder het koffertje klaar maakte voor haar vader. Later toen zij groot geworden was, hielp zij mee alles gereed te maken voor het vertrek van haar verloofde en nu pakt ze koffers is voor haar man en haar zoons. En dan is het weer uitpakken, de kleren wassen en weer inpakken. Telkens opnieuw”.  Overigens is het opvallend dat in dit krantenartikel wordt gesproken over een koffertje. Mogelijk was dat in 1953 ingeburgerd geraakt, maar in vroeger tijden nam de griend- of rijswerker zijn spullen natuurlijk mee in een kist.

An Ippel-Rijkers 1901-1984Één van de vrouwen waarover in het Vrije Volk wordt geschreven is An Ippel-Rijkers (1901-1984). “Het is vooruitzien zegt vrouw Ippel. Er moet ook geld zijn om straks nieuwe kleding te kopen voor de mannen. Laarzen, klompen, oliepak, ondergoed en een goede warme trui”. Toch lijkt ze niet ontevreden, voor de oorlog was een verblijf van zes weken elders niet ongewoon, later werd het drie weken, toen veertien dagen en in 1953 een week. Alleen wanneer het nodig is, blijven ze langer weg. “Vrijdags worden ze meestal thuis verwacht. Het huis is netjes. De vrouwen van Werkendam staan erop dat, als de mannen terugkomen het werk aan kant is. Dus moeten zij tijd hebben om op hun gemak een ‘bakske te doen’. Dan zou het niet prettig zijn om de gehele dag te lopen werken. Dat neemt niet weg dat ze zaterdagmiddag aan het braden zijn. Want dan wordt het spek gebakken dat de mannen in hun koffer meenemen voor de gehele week. Ze zorgen er ook voor dat de mannen iet weg zullen gaan zonder thee, suiker of koffie. Voor het overige eten zorgt de kok in de keet.
De vrouw, al heeft ze geen verstand van zinkstukken, ze leeft mee. Ze voelt in zich de energie om mee te vechten tegen de eeuwige vijand van het land, de zee. Ze begrijpt daarom haar man. Ze verstaat zijn moraal en kent zijn ogen, die gewend zijn om naar de golven te kijken. Zij, de vrouw van Werkendam, maakt het mogelijk dat de man telkens weer weg kan gaan en zijn werk kan doen, zoals het moet”.

Copyright Hist. ver. Werkendam.Één van de buitenafwerkers uit vroeger tijden was Kees van Oord. “Jarenlang heb ik met plezier bij Van Oord gewerkt. Het was een goeie baas, met Kerst mochten we altijd een week naar huis als we in het buitenland zaten”.  Van Oord, een verre neef van de directeuren van het familiebedrijf,  werkte jarenlang in het baggerwerk. Europa, Afrika, maar ook in Nederland. “Altijd buitenaf, dat was je gewend. We hebben weleens in Wissekerke gezeten en dan reden we iedere avond naar huis. Maar we waren toch liever de hele week van huis, ook de vrouw had dat liever”.

Veel mannen werken al lang niet meer een hele week ‘buitenaf’ zoals in Werkendam in de volksmond werd gesproken over de griend- en rijswerkers die een week of langer weg bleven voor hun werk. Toch is de naam Vrouwenhemel nog lang niet vergeten. Sterker nog, hij lijkt voor eeuwig verbonden aan het rivierdorp. Zeker sinds het vroegere café van Mooi Maaike de naam ‘Vrouwenhemel’ kreeg.

Hannie Visser - Kieboom
Reageer op dit artikel

 

Biesbosch.nu in samenwerking met:

 De vereniging werkt aan onderzoek en behoud van historisch erfgoed en het bevorderen van belangstelling voor historische onderwerpen.
www.historiewerkendam.nl

 

Terug naar inhoudsopgave

Niets uit deze pagina mag worden gepubliceerd zonder toestemming van de auteur(s).
Ongevraagd gebruik van andermans beeldmateriaal is strafbaar.
2012 © Biesbosch.nu