|
Deel 1:
De
doorlopende werkelijkheid
Henk van de Graaf
|
Als
je niet in God gelooft en ervan overtuigd bent
dat het toeval bestaat.
Dat het leven niet meer is dan een doorlopende
werkelijkheid.
Een werkelijkheid die is zoals het zich aan je voordoet. Die gebeurtenissen laat
voltrekken in volledige willekeur en zonder
'aanschijn des persoons' en die zonder
voorbedachte rade voortschrijdt, zonder het
dienen van een hoger doel.
Als je dat 'gelooft', kan het leven soms
moeilijker zijn dan voor hen die wel geloven.
Moeilijker omdat, als het je wat minder goed af
gaat, je alleen op jezelf kunt terugvallen. Er is
dan geen hogere macht waarvan je gelooft dat die
iets voor je kan betekenen of waar je een verhaal aan kwijt kunt.
Misschien
is er iemand die zielsveel van je houdt of familie
met een luisterend oor, maar uiteindelijk, aan het einde van
je leven, als het er echt om spant, sta je er toch
alleen voor.
Wilde dieren vallen altijd terug op zichzelf. In
hun beleving komt er geen God aan te pas. Ze zijn de
meesters van het hier en nu.
Het stoďcijns
accepteren hoe de wereld zich aan hen voordoet,
is een kunst die alleen zij beheersen. Geen
verleden die ze parten speelt, geen toekomst met
vergezichten. Op wat primaire instincten na,
waarbij ze dingen onthouden die belangrijk zijn
voor het overleven, bewegen dieren zich
voornamelijk in het hier en nu. Alleen het heden
telt.
De ongelukkige meeuw op de foto stond er ook
alleen voor en had pech, domme pech. Met zijn
snavel verstrikt in het touw is het dier
waarschijnlijk geen fraaie dood gestorven.
Misschien is hij door uithongering aan zijn
einde gekomen, misschien heeft een soortgenoot
een handje geholpen. Hoe het hem ook is vergaan,
het doet niet meer ter zake. De meeuw is dood.
En dat is ook precies wat de fotograaf vastlegde
toen hij de foto maakte waar u
in het hier en nu naar kijkt. Een registratie
van een stompzinnige en voortijdige dood. Een momentopname in de 'doorlopende werkelijkheid'.
Reageer op dit artikel
|
