Zondag 23 februari, 5 graden boven nul, zwaar bewolkt en een gure wind. Niet bepaald de meest prettige omstandigheden om een stukje te zwemmen in de Oosterschelde. Gelukkig kan een droogpak en een goed isolerend onderpak de kou meestal wel drie kwartier buiten houden. Een fles met perslucht, 12 kilo lood, duikbril en een paar flippers zorgen er verder voor dat we de bodem van de Oosterschelde kunnen gaan verkennen.

Uiteraard heb ik ook nog een fotocamera in een waterdichte behuizing bij me om onze eventuele biologische waarnemingen te kunnen vastleggen. Helaas  ben ik slechts uitgerust met de kleine compact camera van mijn vrouw. Mijn analoge spiegelreflex is net overgegaan naar een nieuwe eigenaar en voor mijn nieuwe digitale D100 is nog steeds geen onderwaterhuis verkrijgbaar. Ik twijfelde zelfs of ik überhaupt een fototoestel mee naar beneden zou nemen. Deze duikstek is niet echt een plek waar je veel kan verwachten.

Aangezien we te laat waren is de kentering al geweest en moesten we uitwijken naar Zoetersbout bij Bruinisse. Hier in de luwte van een dode zeearm is de stroming zo zwak dat je ieder uur van de dag veilig het water in kan. Helaas is dat ook meteen de reden dat je hier zelden spectaculaire dieren ziet, die zoeken juist de plaatsen op waar de stroming sterker is zodat er een ruim voedsel aanbod is.

Nadat de hele uitrusting is aangetrokken en we ons in het water hebben laten zakken dalen we langzaam af. De lage temperatuur heeft ook invloed op het onderwaterleven. Veel visjes hebben zich naar dieper water begeven en de sporadisch aanwezige krabbetjes bewegen loom.
Veel wieren zien er afgestorven uit vanwege de lange afwezigheid van voldoende licht. Rechts in mijn ooghoek zie ik het vage schijnsel van het lamplicht van mijn buddy die een paar meter verder de bodem afzoekt. De kou begint nu al na een kwartiertje in te werken. Vooral mijn handen,die slechts met neopreen handschoenen zijn beschermd, worden al aardig stijf.

Ik besluit om deze duik maar niet veel verder af te dalen dan de 8 meter waar ik mij nu bevind. Plotseling zie ik in mijn lamplicht een vreemde bolle structuur op de bodem. Het is licht roodbruin van kleur onderbroken door donkere stippen. Zoiets heb ik in ieder geval nog nooit gezien. Als ik dichterbij komen het object beter kan bekijken blijkt het opvallend groot. Veel groter dan welk ander dier dan ook dat ik hier ben tegengekomen. Als ik plotseling een vin zie weet ik dat ik met een vis heb te maken, maar de vorm van de vis zegt mij nog veel meer…  een Haai!. Snel geef ik lichtsignalen in de richting van mijn buddy, zonder mijn ogen van de haai af te halen.
Na enkele ogenblikken komt zijn lichtbundel mijn richting op dus hij heeft mijn signaal begrepen.

Nu ik de haai beter kan bekijken herken ik hem uit de boekjes als Honds- of Kathaai. Mijn hart bonst in mijn keel, niet vanwege de angst voor de Haai, maar omdat ik bang ben dat hij wegzwemt voordat ik hem kan fotograferen.
Hij is ruim een meter lang en ligt opgekruld tussen de met Oesters begroeide stenen. Voorzichtig haal ik mijn camera tevoorschijn. Met het lamplicht van mijn eigen lamp en die van mijn inmiddels verschenen buddy heb ik net voldoende licht om te fotograferen. Helaas heeft het opgedwarrelde slik, dat mij als een spoor volgt, mij net ingehaald door de stroming. Nu is het een kwestie van geduld en bidden dat de haai er niet vandoor gaat. Na een aantal minuten is het stof gedeeltelijk neergedaald of verder gedreven en zie ik dat de haai nog steeds op dezelfde plaats licht.
Voorzichtig maak ik mijn foto’s waarbij ik telkens wat dichterbij ga. Als ik heel dichtbij een close-up van zijn kop probeer te maken komt hij plotseling tot leven.
Met een paar krachtige slagen zwemt hij weg. Ik probeer hem te volgen en zie tot mijn opluchting dat hij een paar meter verder weer is gaan liggen. Nu ligt hij er zelfs nog beter bij.
Na een verplichte pauze vanwege het weer opgedwarrelde slik kan ik weer aan het werk. Ik probeer hem vanuit alle posities vast te leggen, totdat ik waarschijnlijk weer iets te opdringerig wordt. Weer zwemt hij weg, maar nu met krachtige slagen waardoor ik hem snel in de verte zie verdwijnen. Een blik op mijn meters laat zien dat het voor mij nu ook hoog tijd is om weer naar mijn natuurlijke element terug te keren. Tot mijn schrik zie ik dat ik zelfs al langer dan een uur onderwater zit.

En de kou? Die blijk ik even totaal te zijn vergeten!

Meer werk van Ron kunt u vinden op www.stockburo.nl