|
Ik zit in een Dordts
café en staar over het duizend jaar oude veenstroompje
de Thuredrith en neem me één ding voor dit jaar; ik ga
mijn leven opruimen.
Is dat nodig dan? Ja, dat is hard nodig.
Ik ben
samen gaan wonen met mijn vriendin Miranda in Dordrecht.
Het was een compromis. Zij woonde in Zwijndrecht en ik
in Papendrecht. Om e.e.a. logistiek een beetje
bereikbaar te houden voor de kinderen, familie en het
werk werd het Dordrecht. |
 |
We betrokken een oud, sfeervol huis aan de Voorstraat,
sjouwde beide huishoudens naar binnen en vervolgens te
concluderen dat je dat niet ongestraft kunt
doen. De inboedel uit beide flatjes accordeerde niet best met het 250 jaar oude huis. Op een enkel stuk na
ging alles er met dezelfde gang weer uit. De zaak wordt
nu met beleid en in stijl opnieuw opgebouwd.
Met het weggooien van de 'hardware' van de inboedel had
ik niet zoveel moeite. Daar kleefde andere levens aan.
Met de 'software', mijn persoonlijk archief, had ik veel
meer moeite.
Deze 'software' is mijn leven. Veel van wat ik in de
loop der jaren heb meegemaakt heb ik wel ergens opgetekend in
verhalen, gedichten, foto's, oude agenda, reisbescheiden enz.
Een aantal keren gedurende mijn leven heb ik op het punt
gestaan alles weg te gooien. Het hoort blijkbaar bij een
bepaalde leeftijd om je niet te bekommeren over je
verleden. Het leven is dan te verrukkelijk, zou Remco
Campert zeggen. Wat zou je dan, al die oude rommel met
je mee slepen?
Maar je
leeft je leven en er komt een moment dat je blij bent
dat je alles nog hebt. Althans dat was bij mij zo. Ik
kreeg het verlangen wat in een ieder van ons sluimert.
Het verlangen naar onsterfelijkheid. Dit oerverlangen
voorkwam dat ik mijn persoonlijke archief weggooide.
Later zouden volgende generaties vast graag willen weten
wie Henk van de Graaf was geweest en dan konden ze
putten uit de onmetelijke hoeveelheid materiaal uit zijn
privéarchief. Boehahee!
Denk ik daar nu nog zo over? Nee, maar ik ben wel blij
dat ik niets heb weggegooid. Hierdoor beschik ik
inmiddels over zo'n 50.000 foto's, gemaakt van
uiteenlopende onderwerpen, een groot aantal
privédocumenten, brieven en persoonlijke documenten (inclusief 15 jaren keurig bewaarde
email correspondentie) waardoor ik een reconstructie van
mijn leven kan maken.
Zeer verhelderend kan ik u melden.
Tenslotte nog een groot archief aan historische bronnen
en documenten opgedaan in 15 jaar Biesbosch.nu. Dit
historisch archief is inmiddels zo groot dat ik
regelmatig te gast ben in mijn eigen archief, om er wat
rond te grasduinen of op zoek naar het één of ander.
Waarom
dan moet ik mijn leven opruimen, zult u wellicht denken?
Omdat niemand na mijn dood iets heeft aan een 'geordende
chaos' die alleen ik begrijp.
Is dat wat ik nalaat voor de mensheid dan zo belangrijk
dan? Nee, dat zal niet. Hier en daar een flard zou al
mooi meegenomen zijn. Maar mogelijk hebben mijn nazaten
of toekomstige historische onderzoekers
plezier aan wat ik nalaat. Dat moet dan wel voor hen
benaderbaar en begrijpelijk zijn.
Ik ben overigens van plan om nog even te blijven dus ga
ik ervan uit zelf ook nog het nodige plezier te beleven
aan een opgeruimd en geordend archief.
Mocht u mij dus hier en daar missen dit jaar, geen
zorgen. Ik begin met het rubriceren en beschrijven van
mijn fotoarchief, daarna de verhalen en gedichten, dan
de columns en de e-mailcorrespondentie en dan de.....
Een goedendag nog, ik ben er even niet. Ik ben mijn
leven aan het opruimen.
Henk van de Graaf
Papendrecht, februari 2013
|
