|
Deel 5
Het onderkoelde reekalf
Henk van de Graaf
|
Een mens is verplicht om een medemens of
dier in nood te helpen. Dat ligt vast in
de wet. Sommige bergbeklimmers denken
daar anders over. Zij beargumenteren dat
een uitgeputte bergbeklimmer, hoog op de Himalaya, geen schijn van kans heeft,
zelfs niet als er hulptroepen kans zien
hem te bereiken. Hij zal onderweg naar
beneden alsnog bezwijken is de conclusie.
Collega bergbeklimmers gaan dus aan de
ongelukkige voorbij in de onstuitbare
drang naar de top en laten hem creperen.
Zou er bij hen, eenmaal thuis, nog een
stemmetje klinken, ‘had ik nog iets voor
hem kunnen betekenen, zijn hand even
vastgehouden’?
In de gezondheidszorg wordt veel
gesproken over een 'hand aan het bed'.
Er gewoon even zijn voor een demente
mens die zelf niet het besef meer heeft
te bestaan. Als je beide gevallen
vergelijkt, de ongelukkige bergbeklimmer
en de demente bejaarde zijn het vooral
de omstandigheden die anders zijn.
De bergbeklimmer ligt op een onmogelijke
plek en is snel stervende, de bejaarde
ligt in een verwarmde en veilige
omgeving en gaat langzaam dood. De
ethiek is echter dezelfde. Een mens in
nood laat je niet liggen zonder hem bij
te staan.
De bergbeklimmer zou de hele campagne af
moeten blazen, een tent voor de man
opzetten en bij hem blijven tot hij
sterft. Dat ben je ethisch en moreel
verplicht aan je medemens.
Ik ga hier overigens van mannen uit.
Vrouwen vind je nu eenmaal minder op een
berg. Waarbij ik me dan wel weer afvraag
of een stervende, vrouwelijke
bergbeklimmer op meer medeleven kan
rekenen dan een mannelijke.
Een dier is geen mens. Als je daartussen
moet kiezen, gaat altijd de mens voor,
daar is geen twijfel over mogelijk. Wanneer je echter een
dier in nood tegenkomt ontstaat er,
anders dan bij mensen, een dilemma.
Kun
je bij een dier inschatten wat de kansen
van overleven zijn? Een
mens in nood ervaart de aanwezigheid van
een ander mens als rustgevend, de meeste
wilde dieren ervaren de nabijheid van
een mens als
stressvol, zelfs in doodsnood.
Het reekalf op de foto had noodgedwongen
lange tijd in het water doorgebracht,
was vergaand onderkoeld en ten dode
opgeschreven. De fotograaf dekte hem af
met zijn jas tot hij bijna zelf
onderkoeld raakte. Vervolgens heeft hij
het dier meegenomen in zijn bootje en in
een auto naar de dierenarts gebracht. Op
de terugweg stierf het dier.
Ondanks het feit dat je als mens
wettelijk (en moreel) verplicht bent een
dier in nood te helpen, was het achteraf
beter geweest om de reebok te laten voor
wat hij was: een onderkoeld dier dat het
niet lang meer zou maken. Ermee gaan
sjouwen heeft uiteindelijk alleen maar
extra stress gegeven. Een lesje rauwe
moraal in een kille morgen.
Reageer op dit artikel |
